Once Upon a Time in Hollywood Spoiler’sız İnceleme

2 Oscar ve 1 Altın Palmiye ödülü sahibi efsane yönetmen Quentin Tarantino’nun 9. filmi 23 Ağustos’ta vizyona girdi. 60’ların Hollywood’unu beyaz perdeye taşıyan yönetmen, Charles Manson tarikatı tarafından işlenen cinayetleri anlatıyor. Filmin başrolünde Leonardo Dicaprio, Brad Pitt, Margot Robbie ve Al Pacino gibi yıldız isimler bulunuyor. Once Upon a Time in Hollywood, stratejik olarak da oldukça önemli bir film, çünkü kariyerini 10. filmi ile noktalayacağını belirten Tarantino’nun 9. filmi.

Once Upon a Time in Hollywood Filminin Konusu

Henüz bir fragmanın çıkmadığı 2018 yılında, filmde dair elimizde yalnızca bir cinayet öyküsünü anlatacağı bilgisi vardı. Sharon Tate cinayetini konu alan filmin, o dönemin Hollywood’una ışık tutan gerçekçi bir atmosfere sahip olacağını biliyorduk. Bu bilgiler doğrultusunda çoğu kişi filmin gerilim ve gizem ağırlıklı olacağını tahmin etti. Ancak daha sonra gelen fragmanlar ve Tarantino’nun açıklamaları ile filmin ağır bir cinayet öyküsünden çok 60’larda Hollywood’da tutunmaya çalışan Rick Dalton isimli bir aktör ve dublörünü merkez aldığını öğrendik.

Televizyonda yayınlanan western filmleri ile yıldızı parlayan Rick Dalton, artık eskisi gibi popüler olmadığını fark edince kariyerini kurtarmak için harekete geçer. Cliff Booth ise Rick’e dublörlük yapan yakın arkadaşıdır. İkili, Rick’in televizyon dizilerinden kurtulup ünlü yönetmenlerin filmlerine dahil olması için çaba harcar. Margot Robbie tarafından canlandırılan Sharon Tate ise Roman Polanski ile birlikte Rick Dalton’ın yanındaki evde yaşamaktadır. Sharon, Hollywood’un yeni gözdesi genç ve güzel bir oyuncudur. Film, bir yere bağlanan hızlı bir hikaye yerine bu karakterlerin belirli bir süredeki yaşantısını anlatıyor.

En Kötü Tarantino Filmi Mi?

Filmin oyuncu kadrosu, tüm Tarantino filmlerinden çok daha göz alıcı. Bu nedenle filme dair beklentiler oldukça yüksekti. Öncelikle şunu söylemek gerek, film boyunca Leonardo DiCaprio ve Brad Pitt’i yan yana izlemek o kadar güzel ki, nihayetinde filme dair kötü bir şey söylemek çok zor. Bunun yanında Leonardo DiCaprio’nun özel olarak bahsedilmesi gereken muazzam bir oyunculuk performansı var. DiCaprio filmde resmen şov yapıyor. Açık ve net bir şekilde “oyunculuk budur” mesajı veren çok kıymetli sahneler mevcut. Akademinin sağı solu belli olmadığı için Brad Pitt’e mi yoksa Leonardo Dicaprio’ya mı gelir tayin etmek zor ama bu sene filme bir adet “En İyi Erkek Oyuncu” dalında Oscar ödülü gelecek gibi duruyor.

İkinci olarak Tarantino bu kez daha önce hiç kullanmadığı bir anlatım dili kullanmış. Sanırım filmi beğenmeyen kesim büyük ölçüde bunu yadırgadı. Tarantino filmlerinde genellikle birkaç farklı koldan büyük hikayeler anlatılır, finalde bu büyük hikayeler birleşerek gürültülü bir sona ulaşırdı. Ancak bu kez filmde elle tutulur bir hikayeden bahsetmek çok zor. Film daha çok, iki üç ana karakter eksenindeki Hollywood yaşantısını ele alıyor. Bu nedenle senaryo değil, tamamen karakter odaklı bir film. Yani izleyeni hızlıca sona taşıyan, yüksek tansiyonlu bir senaryo umut edenler için hayal kırıklığı olabilir. Ama Rick Dalton’ın ününü kaybetmiş aktör hezeyanlarına şahit olmak, Cliff Booth’un mesafeli ve sadık yakın arkadaş tavırlarını görmek ve 1969 Amerika’sında film sektörünün durumunu gözlemek için şahane bir film. Tüm bunların sonucunda filmin en kötü değil, en farklı Tarantino filmi olduğunu söylemek çok daha doğru olur. Kariyerinin sondan bir önceki filmine imza atan yönetmenin giderayak yeni bir şeyler deneme isteğini de mazur görebiliriz sanırım.

Sonuç

Sonuç olarak 2 saat 40 dakikalık film, sinematografisi, müzikleri ve atmosferi ile sinemada izlenmeyi hak ediyor. Ders niteliğinde oyunculuklar ve güzel bir dönem havası almak isteyenler için de oldukça başarılı bir film olduğunu söyleyebiliriz.